خرید و اجاره دستگاه اکسیژن ساز در منزل
نتایج بیشتر
نتایج بیشتر
فهرست محتوا
بیماری پارکینسون یک اختلال پیشرونده است که سیستم عصبی و قسمت هایی از بدن که توسط اعصاب کنترل می‌شود را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این بیماری باعث حرکات ناخواسته یا غیرقابل کنترل مانند لرزش، سفتی و مشکل در تعادل و هماهنگی می‌شود. علائم معمولاً به تدریج شروع می‌شوند و با گذشت زمان بدتر می‌شوند. با پیشرفت بیماری پارکینسون، افراد ممکن است در راه رفتن و صحبت کردن، نیز مشکل داشته باشند. همچنین ممکن است تغییرات ذهنی و رفتاری، مشکلات خواب، افسردگی، حافظه و خستگی را تجربه کنند.
تقریباً هر کسی ممکن است در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار بگیرد. برخی از مطالعات تحقیقاتی نشان می‌دهند که مردان بیشتر از زنان به آن مبتلا می‌شوند. هنوز مشخص نیست چرا مردان بیشتر از زنان به این بیماری مبتلا می‌شوند، اما مطالعاتی برای درک عواملی که ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهند در حال انجام است. یکی از خطرات واضح سن است. اگرچه اکثر افراد مبتلا به این بیماری برای اولین بار پس از 60 سالگی به آن مبتلا می‌شوند، اما حدود 5 تا 10 درصد آنها قبل از 50 سالگی به پارکینسون مبتلا می‌شوند.
اگرچه بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما برخی از داروها ممکن است علائم شما را به میزان قابل توجهی بهبود ببخشند. گاهی اوقات، پزشک شما ممکن است عمل جراحی را برای تنظیم مناطق خاصی از مغز و بهبود علائم شما پیشنهاد کند.
پارکینسونیسم اصطلاحی است که بیماری پارکینسون و شرایطی را با علائم مشابه توصیف می‌کند. این می‌تواند نه تنها به بیماری پارکینسون بلکه به شرایط دیگری مانند آتروفی سیستم متعدد یا دژنراسیون قشر بازال اشاره داشته باشد.
بیماری پارکینسون به طور کلی بسیار شایع است و در بین بیماری‌های دژنراتیو مغزی مرتبط با سن در رتبه دوم قرار دارد. همچنین شایع ترین بیماری مغزی حرکتی (مرتبط با حرکت) است. کارشناسان تخمین می‌زنند که حداقل 1 درصد از افراد بالای 60 سال در سراسر جهان به این بیماری مبتلا هستند.
علائم اصلی پارکینسون عبارتند از:
پیشنهاد مطالعه: آفازی چیست؟ دلایل، علائم و درمان
علائم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
علائم پارکینسون و سرعت پیشرفت آن در بین افراد متفاوت است. علائم اولیه این بیماری نامحسوس است و به تدریج بروز می‌کند. برای مثال، افراد ممکن است لرزش خفیفی را احساس کنند یا در بلند شدن از صندلی مشکل داشته باشند. آنها ممکن است متوجه شوند که خیلی آرام صحبت می‌کنند یا دست خطشان کند است. دوستان یا اعضای خانواده ممکن است اولین کسانی باشند که متوجه تغییرات اولیه در بیمار می‌شوند. آنها ممکن است ببینند که چهره فرد فاقد بیان و انیمیشن است، یا اینکه فرد دست یا پای خود را به طور معمول حرکت نمی‌دهد.
افراد مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب دچار یک راه رفتن پارکینسونی می‌شوند که شامل تمایل به خم شدن روبه جلو است. قدم‌های کوچک و سریع برمی‌دارند و تاب خوردن بازوهای خود را کاهش می‌دهند. همچنین ممکن است در شروع یا ادامه حرکت خود مشکل داشته باشند مانند: بلند شدن از روی صندلی.
علائم اغلب در یک طرف بدن شروع می‌شوند و با پیشرفت بیماری، در نهایت هر دو طرف را درگیر می‌کند. با این حال، علائم هنوز ممکن است در یک طرف شدیدتر از طرف دیگر باشد.
مشاهده: پرستاری در منزل
در بیماری پارکینسون، سلول‌های عصبی (نورون‌ها) در گانگلیون‌های پایه، ناحیه‌ای از مغز، به تدریج تجزیه می‌شوند یا می‌میرند. بسیاری از علائم به دلیل از دست دادن نورون‌هایی است که یک پیام رسان شیمیایی در مغز شما به نام دوپامین تولید می‌کنند. به طور معمول سلول‌های عصبی یک ماده شیمیایی مهم به نام دوپامین را تولید می‌کنند.
هنگامی که نورون ها می‌میرند یا دچار اختلال می‌شوند، دوپامین کمتری تولید می‌کنند که این منجر به اختلال در حرکت و سایر علائم بیماری پارکینسون می‌شود.
علت اصلی این بیماری ناشناخته است، اما عوامل متعددی از جمله ژن‌ها و محرک‌های زیست محیطی در آن نقش دارند. در حالی که تصور می‌شود ژنتیک در این بیماری نقش دارد، در بیشتر موارد این بیماری در خانواده‌ها وجود ندارد. اکنون بسیاری از محققان بر این باورند که پارکینسون ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی مانند قرار گرفتن در معرض سموم است.
افراد مبتلا به این بیماری همچنین پایانه‌های عصبی تولید نوراپی نفرین (پیام رسان شیمیایی اصلی سیستم عصبی) را از دست می‌دهند که بسیاری از عملکردهای بدن مانند ضربان قلب و فشار خون را کنترل می‌کند. از دست دادن نوراپی نفرین ممکن است به توضیح برخی از ویژگی های غیرحرکتی پارکینسون کمک کند، مانند خستگی، فشار خون نامنظم، کاهش حرکت غذا در دستگاه گوارش و افت ناگهانی فشار خون زمانی که فرد از حالت نشسته یا دراز کشیده بایستد.
بسیاری از سلول‌های مغزی افراد مبتلا به پارکینسون حاوی اجسام لوئی، توده های غیرمعمول پروتئین آلفا سینوکلئین هستند. دانشمندان در تلاش‌اند تا عملکردهای طبیعی و غیرطبیعی آلفا سینوکلئین و ارتباط آن با انواع ژنتیکی که بر زوال عقل پارکینسون و بدن لوی تأثیر می‌گذارند را بهتر درک کنند.
عوامل خطر بیماری پارکینسون عبارتند از:
این بیماری اغلب با مشکلات اضافی همراه است که ممکن است قابل درمان باشند. این مشکلات عبارتند از:
همچنین ممکن است شما مشکلات زیر را تجربه کنید:
پیشنهاد مطالعه: آلزایمر چیست؟ علائم، دلایل و درمان
هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص این بیماری وجود ندارد. پزشکان بیماری پارکینسون را بر اساس سابقه پزشکی شما، بررسی علائم و نشانه های شما و انجام معاینه عصبی تشخیص می‌دهد. اگر علائم پس از شروع مصرف دارو بهبود یابد، نشانه دیگری است که فرد مبتلا به پارکینسون است.
پزشک شما ممکن است یک اسکن توموگرافی کامپیوتری با انتشار تک فوتون (SPECT) به نام اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) را پیشنهاد کند. اگرچه این می‌تواند به حمایت از سوء ظن مبنی بر ابتلا به بیماری پارکینسون کمک کند، اما این علائم و معاینات عصبی شما هستند که در نهایت تشخیص صحیح را تعیین می‌کنند. اکثر مردم نیازی به اسکن DAT ندارند.
تعدادی از اختلالات می‌توانند علائمی مشابه علائم بیماری پارکینسون ایجاد کنند. گاهی اوقات گفته می‌شود که افراد مبتلا به علائم این بیماری که ناشی از دلایل دیگر هستند، مانند آتروفی سیستم متعدد و زوال عقل با بدن لوی، به پارکینسونیسم مبتلا هستند. در حالی که این اختلالات در ابتدا ممکن است به اشتباه به عنوان پارکینسون تشخیص داده شوند، آزمایش‌های پزشکی خاص و همچنین پاسخ به درمان دارویی ممکن است به ارزیابی بهتر علت کمک کند. بسیاری از بیماری‌های دیگر ویژگی‌های مشابهی دارند اما نیاز به درمان‌های متفاوتی دارند، بنابراین تشخیص دقیق در اسرع وقت مهم است.
بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما اغلب داروها و جراحی‌ها می‌توانند به کنترل علائم کمک کنند. بسته به علائم بیمار، درمان‌ها نیز می‌توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند. پزشک شما همچنین ممکن است تغییرات سبک زندگی، به ویژه ورزش‌های هوازی مداوم را توصیه کند. در برخی موارد، فیزیوتراپی که بر تعادل و کشش تمرکز دارد مهم است. همچنین آسیب شناس گفتار-زبان ممکن است به بهبود مشکلات گفتاری شما کمک کند.
داروها ممکن است به شما در مدیریت مشکلات راه رفتن، حرکت و لرزش کمک کنند. این داروها باعث افزایش یا جایگزینی دوپامین می‌شوند. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون غلظت دوپامین مغزی پایینی دارند. با این حال، دوپامین را نمی‌توان مستقیما تزریق کرد زیرا نمی‌تواند وارد مغز شود.
ممکن است پس از شروع درمان بیماری پارکینسون، علائم شما بهبود قابل توجهی داشته باشد. با این حال، با گذشت زمان، فواید داروها اغلب کاهش می‌یابد.
داروها می‌توانند به درمان علائم پارکینسون کمک کنند. این موارد عبارتند از:
پیشنهاد مطالعه: هیپوکسی چیست؟ علائم، دلایل و درمان
درمان اصلی پارکینسون لوودوپا است. سلول های عصبی از لوودوپا برای ساختن دوپامین استفاده می‌کنند تا منابع رو به کاهش مغز را دوباره پر کنند. معمولاً افراد لوودوپا را همراه با داروی دیگری به نام کاربیدوپا مصرف می‌کنند. کاربیدوپا از برخی از عوارض جانبی درمان با لوودوپا مانند حالت تهوع، استفراغ، فشار خون پایین و بی قراری جلوگیری یا کاهش می‌دهد. همچنین میزان لوودوپا مورد نیاز برای بهبود علائم را کاهش می‌دهد.
افرادی که مبتلا به بیماری پارکینسون هستند هرگز نباید بدون اطلاع پزشک مصرف لوودوپا را قطع کنند. قطع ناگهانی دارو ممکن است عوارض جانبی جدی مانند ناتوانی در حرکت یا مشکل در تنفس داشته باشد.
پزشک ممکن است داروهای دیگری را برای درمان علائم این بیماری تجویز کند. این داروها عبارتنداز:
برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون داروها برای تسکین علائم کمکی نکردند، پزشک ممکن است تحریک عمیق مغز را توصیه کند.
در تحریک عمیق مغز، جراحان الکترودهایی را در قسمت خاصی از مغز کاشت می‌کنند. الکترودها به ژنراتوری که در قفسه سینه نزدیک استخوان ترقوه شما کاشته شده است وصل می‌شود که پالس‌های الکتریکی را به مغز شما می‌فرستد و ممکن است علائم بیماری پارکینسون شما را کاهش دهد.
پزشک شما ممکن است تنظیمات شما را در صورت لزوم برای درمان بیماری شما تنظیم کند. جراحی شامل خطراتی از جمله عفونت، سکته مغزی یا خونریزی مغزی می‌باشد. برخی از افراد با تحریک عمیق مغز مشکل دارند یا به دلیل تحریک دچار عوارض می‌شوند. ممکن است پزشک شما نیاز به تنظیم یا تعویض برخی از قسمت‌های سیستم داشته باشد.
تحریک عمیق مغز اغلب به افراد مبتلا به پارکینسون پیشرفته که پاسخ‌های دارویی ناپایدار (لوودوپا) دارند، ارائه می‌شود. این روش می‌تواند نوسانات دارو را تثبیت کند، حرکات غیرارادی (دیسکینزی) را کاهش یا متوقف کند، لرزش و سفتی را کاهش دهد و حرکات را بهبود بخشد. تحریک عمیق مغز در کنترل تغییر پاسخ به لوودوپا یا برای کنترل دیسکینزی که با تنظیم دارو بهبود نمی‌یابد، موثر است.
با این حال، تحریک عمیق مغز برای مشکلاتی که به غیر از لرزش به درمان با لوودوپا پاسخ نمی‌دهند، مفید نیست. لرزش ممکن است توسط تحریک عمیق مغز کنترل شود حتی اگر لرزش خیلی به لوودوپا پاسخ ندهد. اگرچه تحریک عمیق مغز ممکن است مزایای پایداری برای علائم پارکینسون داشته باشد، اما از پیشرفت بیماری پارکینسون جلوگیری نمی‌کند.
مشاهده: اجاره اکسیژن ساز در منزل
درمان‌های دیگری که ممکن است به مدیریت علائم پارکینسون کمک کنند عبارتند از:
از آنجایی که علت پارکینسون ناشناخته است، هیچ راه اثبات شده ای برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری وجود ندارد.
برخی تحقیقات نشان داده‌اند که ورزش‌های هوازی منظم ممکن است خطر ابتلا به پارکینسون را کاهش دهد. همچنین در برخی از تحقیقات دیگر نشان داده شده است که افرادی که کافئین مصرف می‌کنند، کمتر از افرادی که کافئین مصرف نمی‌کنند به این بیماری مبتلا می‌شوند. چای سبز همچنین با کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط است. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین از ابتلا به این بیماری محافظت می‌کند یا به طریق دیگری مرتبط است. در حال حاضر شواهد کافی وجود ندارد که نشان دهد مصرف کافئین خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش می‌دهد.
اگر به بیماری پارکینسون مبتلا هستید، بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید این است که از راهنمایی‌های پزشک خود در مورد نحوه مراقبت از خود پیروی کنید.
پیشنهاد مطالعه: دیابت نوع 2 چیست؟ دلایل و علائم دیابت نوع دو
این بیماری کشنده نیست، اما علائم و اثرات آن اغلب از عوامل موثر در مرگ هستند. میانگین امید به زندگی برای بیماری پارکینسون در سال 1967 کمی کمتر از 10 سال بود. از آن زمان، میانگین امید به زندگی حدود 55 درصد افزایش یافته و به بیش از 14.5 سال رسیده است.
اگر شما هر یک از علائم مرتبط با بیماری پارکینسون را دارید، نه تنها برای تشخیص بیماری، بلکه برای رد سایر علل علائم خود به پزشک خود مراجعه کنید.
پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما می‌پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به این سوالات ممکن است زمانی را برای مرور هر نقطه‌ای که می‌خواهید زمان بیشتری را صرف آن کنید، اختصاص دهد. پزشک شما ممکن است سوالات زیر را از شما بپرسد:
بیماری پارکینسون یک بیماری بسیار شایع است و احتمال ابتلا به آن، با افزایش سن بیشتر می‌شود. در حالی که پارکینسون قابل درمان نیست، راه های مختلفی از جمله داروها، جراحی و . . . برای تسکین علائم آن وجود دارند. آنها شامل چندین کلاس مختلف از داروها، جراحی برای کاشت دستگاه های تحریک مغز و غیره هستند. در حالی که پارکینسون خود کشنده نیست، عوارض بیماری می‌تواند بسیار جدی باشد. به لطف پیشرفت‌ها در درمان و مراقبت، بسیاری از افراد می‌توانند سال‌ها یا حتی دهه‌ها با این بیماری زندگی کنند و خود را با اثرات و علائم آن سازگار کنند یا تحت درمان قرار گیرند.
منابع nia.nih.govmayoclinic.orgparkinson.orgmy.clevelandclinic.org
مطالب آرتا پیشرو تحت نظارت پزشکان تایید شده ویراستاری می‌شوند، ولی در نظر داشته باشید که جایگزین پیشنهاد تخصصی پزشک معالج نمی‌باشد. از اینرو پیشنهاد می‌کنیم جهت تشخیص و درمان کامل بیماری خود به پزشک متخصص مراجعه نمایید.
